به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ چند روزی است که تمام اهالی سیاست و رسانه دنیا بر موضوع افغانستان و طالبان متمرکز شده اند، دنیا لحظه به لحظه اخبار این سرزمین را مخابره و البته تحلیل می کند، طالبانی که پس از ۲۰ سال به قدرت بازگشت و البته چه بازگشت سریع و آسانی! آنقدر آسان که حتی فرصت فرار کردن را از بدخواهان و دشمنانش گرفت و حتی فرصت تحلیل و بررسی چرایی این ریزش عجیب قدرت و حکومت مستقر، که مانند پر کاهی همسفر باد شد و سوار بر یک هواپیما از افغانستان به ناکجاآباد گریخت.
ماجرای باورنکردنی این روزهای ولایت های بزرگ و کوچک افغانستان مانند یک فیلم با دور تند از جلوی چشم جهان گذشت اما چه درس ها و عبرت های فراوان که برای ملت ها و حکومت ها علی الخصوص مردم و مسئولین ایران داشت.
دولت فراری و نتیجه پادویی برای آمریکا
اشرف غنی، دولت و تمام ارکان قدرت در حکومت شکست خورده او همه و همه از سرسپرده ترین شخصیت های افغان و از غربگراترین آن ها بودند، غربگراهایی که ۲۰ سال تسلط کامل اجنبی را بر کشورشان زمینه سازی و تحکیم کردند، اما درنهایت این آمریکای تا دندان مسلح و مثلاً مقتدر در فرار از خاک افغانستان با اشرف غنی و دوستانش مسابقه داده بود.
رئیس جمهوری که در بزدلانه ترین و صدالبته تحقیرآمیز ترین حالت ممکن ایستاده در کنار سرباز صفر ارتش آمریکا سخنرانی ترامپ را در پایگاه نظامی آمریکا در خاک خودش گوش می داد به مفتضحانه ترین حالت ممکن از کشورش گریخت.
بعد از او جهانیان ملتی را دیدند که حاضر بودند بر چرخ هواپیمای آمریکایی بشینند و از آسمان به زمین سقوط کنند و کشته شوند اما در خاک خود نمانند، جهانیان التماس ملتی را دیدند که به دنبال هواپیمای اجنی دویدند تا از خاک خود فرار کنند.
در آخر جهانیان ملتی را دیدند که در فرودگاه پایتخت کشورشان به ضرب گلوله آمریکایی ها کشته شدند و اصلا صدایی از کسی درنیامد، انگار نه انگار!
البته این سرنوشت مختوم اولین بار و آخرین بار حکومت های بزدل و غربگرای منطقه نخواهد بود اما درس عبرتی برای سیاسیون و ملتی است که همچنان راه رشد و توسعه را از مسیر تکیه و وابستگی به غرب می بینند.
قهرمانان مسموم و اشرافی
حتما این روزها کلیپ طالبان از خانه های قهرمانان دیروز افغان را دیده اید، انقلابیونی که با غیرت و شهامت تمام ابر قدرت شرق (شوروی) را از افغانستان به در کردند و در بین مردم به اسطوره های ملی تبدیل شده بودند، اما این روزها برای دفاع در مقابل طالبان هیچ اقبال مردمی از آن ها نشد و در اوج حقارت یا گریختند و یا به چنگال کلاشینکف به دستان طالب افتاده بودند. راز این افول در اذهان و قلوب ملت افغانستان اشرافیت و دوری از ملت بود.
ثروت های گزاف، خانه های مجلل که طعنه به کاخ های لوکس پادشاهان می زد و فرزندانی که همه در کشورهای غربی به تحصیل و عیش و نوش پرداخته و مردم را به این نتیجه رسانده بودند که انقلابیون دیروز، اشراف امروز و ثروتمندان بی دردی هستند که خود عامل فقر و عقب ماندگی افغانستان هستند و این نتیجه گیری ملت را از قهرمانان جدا کرد و اینگونه هم ملت و هم مارشال و شیرهرات و دیگر اسطوره ها به خاک ذلت نشسته اند.
شاید مسئولان و مردم ایران هم به شدت چنین اتفاقی را لمس کرده و فهمیده اند. اتفاقی که امروز با اعتراضات رسانه ای و مجازی دنبال می شود و معلوم نیست چه روزی این اعتراضات بر سر اشراف ایرانی آوار شوند.
فروپاشی فرهنگ ملی مذهبی و توسعه نامتوازن
هرچه از موارد خوشگذرانی های نامعقول و غیر اسلامی در غرب جریان داشت در افغانستان هم بود یعنی از مراکز رقص و فحشا تا نوع پوشش و آداب معاشرت مردم در شبیه ترین حالت به غرب بود در حالیکه هیچ زیرساخت علمی، فناوری، اقتصادی و اجتماعی دیگری نه تنها چنین رشدی را شاهد نبود که اصلا رشدی نداشت، درنتیجه ملت افغان شاهد رشد بی بندوباری و تغییر فرهنگی بودند که نه با باورهای دینی و نه با رسوم ملی آن ها همخوانی نداشت و لذا طالبانی که فضا را در یک خلا فرهنگی عمیق می بیند با عقاید خشک خود مورد قبول عموم واقع می شود و به راحتی آب خوردن شهر به شهر این کشور را تصرف می کند، آنقدر این فرایند راحت اتفاق افتاد که تحلیلگران به تمسخر می گفتند اگر به جای ارتش برای دست اندازهای جاده ای هزینه می شد، طالبان دیرتر به پایتخت می رسیدند و کشور سقوط می کرد.
مواضع عجیب در قبال اتفاقات افغانستان
در این شلوغی های سرسام آور افغانستان اما صداهایی عجیب از جریان های سیاسی ورشکسته داخلی به گوش می رسید که خواستار ورود جدی حکومت ایران در افغانستان و جنگ با طالبان بود! اصلاح طلبانی که حداقل در این موضع که حضور نظامی ایران در کشورهای منطقه است به شدت مواضع مخالف و رادیکالی داشته اند به ناگاه خواهان حضور نظامی ایران در افغانستان شدند، اتفاقی که هم برای آمریکا و هم برای شوروی پیش آمد و هر دو در باتلاق افغانستان شکست خوردند و این کشور را ترک کردند.
به هر صورت درخواست کمک به ملل همسایه و مسلمان از سوی کسانی که مخالف جدی کمک ایران به سوریه، عراق، یمن، فلسطین و لبنان بودند مشکوک و جالب توجه است اما هرگز حکومت و مردم افغانستان از ایران برای حضور نظامی کمک نخواستند و صدالبته هیچ نیروی خارجی هم در میدان جنگ افغانستان حضور نداشت و بیشتر شبیه به یک جنگ قدرت اقوام در این کشور بود.
نتیجه گیری
۱. در نهایت دومینوی شکست و تحقیر غرب گراها و آمریکا دوستان در خاورمیانه روز به روز در حال پیشرفت است، دومینوی سقوط حکومت ها و ملت هایی که هنگامی که در سراشیبی قرار می گیرند نه تنها کمکی از آمریکا نمی بینید که به بدترین نحو ممکن تحقیر نیز می شوند.
۲. پیشرفت روزافزون سلاحی به نام تلفن همراه و شبکه های اجتماعی دوران محرمانه کی ها و قایم موشک بازی ها را به اتمام رسانده و چهره ای عریان از اشرافیت و ثروت اندوزی اصحاب قدرت و حکومت را برملا می کند و همه کسانی که انقلابیون و قهرمانان دیروز ملت ها بوده اند را در صورت زراندوزی و اشرافی گری از صدر محبوبیت به ذیل منفوریت و تحقیر می کشاند.
۳. ملت ها به واسطه تکیه بر فرهنگ ملی و مذهبی خودشان و توسط پتانسیل ها و سرمایه انسانی درونی به پیشرفت و توسعه می رساند نه با شبیه سازی زندگی خود با پوسته برهنه و فاقد اعتبار و تاریخچه غربی و ملت وابسته به اجنبی، آن هم بیگانه ای که دشمن اعتقادات و باورهای دینی و ملی است.
صدالبته که همه این موارد درس ها و عبرت های زنده ای برای مردم ایران است، مردمی که رگه های از همه موارد عنوان شده در گزارش را به عینه مشاهده و لمس کرده اند.
گزارش از حمزه دستیار
